Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου
Από το Καμποχώρι στην καρδιά του Ταϋγέτου. 45 χιλιόμετρα.
Ο καιρός ήταν τόσο υπέροχος που κοιμήθηκα χωρίς τον ουρανό της σκηνής. Τη νύχτα ξυπνούσα και διάβαζα, ξεκουράζοντας το βλέμμα μου στον ξάστερο ουρανό. Το Δυρράχι προσφέρει μία ευχάριστη στάση στην ανάβαση, στις νότιες υπώρειες του βόρειου Ταϋγέτου. Μετά το χωριό, η ανάβαση θα σοβαρέψει λίγο περισσότερο. Όταν αρχίζουν και τα έλατα, το δασικό περιβάλλον γίνεται εκπληκτικό.
Στη διασταύρωση για Νεοχώρι υπάρχει ένας εστεγασμένος χώρος με δύο τεράστιους χτιστούς φούρνους και τεράστιες ψησταριές. Εδώ θα πρέπει να γίνονται απίστευτα γλέντια και τσιμπούσια! Το υψόμετρο είναι λίγο πάνω από 1000 μέτρα, το ελατόδασος είναι πολύ δυνατό, και το κλίμα είναι υπέροχο, ένας βουνίσιος αέρας γεμάτος φρέσκο οξυγόνο πνίγει τα πνευμόνια μου. Μέσα στην απόλυτη ανθρώπινη απουσία, ένα αυτοκίνητο ακούγεται να πλησιάζει. Όταν φτάνει, βλέπω ότι είναι ένα αγροτικό γεμάτο κλούβες με πατάτες.
-Αυτές τις πατάτες εσύ τις καλλιεργείς;
-Ναι, πάρε αν θέλεις.
Ωραία φρέσκια πατάτα. Από την παραγωγή στην κατανάλωση!
Η σημερινή ημέρα εξελίσσεται σε μία ημέρα μιας υπέροχης βουνίσιας διαδρομής. Δεν έχω περάσει ποτέ μου ξανά από αυτά τα μέρη και διαπιστώνω ότι ο Ταΰγετος είναι ένα καταπληκτικό βουνό. Μία βρύση είναι μία ευκαιρία για ένα ωραίο γεύμα με κεφίρ και καρύδια. Οι αισθήσεις μου έχουν καθαρίσει απόλυτα μετά από τόσο καιρό διαβίωσης στη φύση και μπορώ να απολαύσω ταυτόχρονα τις μυρωδιές του δάσους, μαζί με την ευωδιά του φρέσκου κεφίρ του φτιαγμένου με ντόπιο φρέσκο γάλα.
Είναι ωραίο να βλέπεις πινακίδες με χρήσιμες πληροφορίες μέσα στη μέση του πουθενά. Νιώθεις ότι σε σέβονται και είναι κάτι που σπανίζει στη σύγχρονη Ελλάδα.
Βλέπω στην άκρη του δρόμου μια αγελαδινή σβουνιά. Τι το ασυνήθιστο μπορεί να έχει μία σβουνιά σε αυτά τα μέρη; Απολύτως τίποτε το περίεργο. Και όμως στη θέα αυτής της σβουνιάς, καταλαβαίνοντας ότι σε αυτό το βουνό υπάρχουν και γελάδια, μία ανατριχίλα διατρέχει τη ραχοκοκκαλιά μου, η ίδια ανατριχίλα όταν δεκαετίες πριν διάβαζα τον Πέτρακα του Σπήλιου Πασαγιάννη. Η θέα ενός σωρού από κοπριά στο δρόμο πυροδότησε μία διαδικασία μνήμης. Εδώ ακριβώς σε αυτά τα μέρη έζησε ο συγγραφέας εκείνος, γεννημένος σε ένα χωριό του νότιου Ταϋγέτου, έζησε για χρόνια με τους βοσκούς εδώ ψηλά, αυτές τις ράχες περπάτησε, αυτά τα χρώματα είδε, αυτά τα νερά ήπιε, και έγραψε ένα από τα αριστουργήματα της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Σε αυτά τα λαγκάδια νομίζω ότι ακούω να περιπλανιέται ακόμη το μοιρολόι της Πετρούλας.
Οι κορμοί των πεύκων σαν τεράστιες όρθιες λαμπάδες καρφώνουν τους ουρανούς. Ίσως, ποιος ξέρει, από αυτούς τους κορμούς να εμπνεύστηκε ο αρχαίος τέκτονας τη μορφή του κίονα του αρχαίου ελληνικού ναού.
Αυτό το τοπίο δεν θα το ξεχάσω. Αυτά τα μεγαλειώδη βουνά δεν ξεχνιούνται. Ο ήλιος πλαγιάζει προς τη δύση και φωτίζει μερικά λευκά χωριουδάκια μέσα στο πράσινο χάος, κουρνιασμένα επάνω στους γήινους όγκους.
Μια πέτρινη βρύση ξεπηδά μέσα από τη γη, δίνοντας στον επάνω κόσμο φρέσκο δροσερό χυμό Ταϋγέτου.
Με το ποδήλατό μου κυλώ σιγά, σιωπηλά, στο μικρό δρομάκο που χαϊδεύει τις βουνοπλαγιές. Αυτό το απόγευμα ο χρόνος έχει σταματήσει πάλι. Θα τον ξαναθυμηθώ, όταν βρω ένα σημείο κατάλληλο για να στήσω τη σκηνή μου για απόψε στην άκρη του δρόμου, κοντά στο διάσελο του δρόμου Καλαμάτας-Σπάρτης. Η ώρα δεν είναι περασμένη, αλλά αποφασίζω να τελειώσω την ημέρα μου εδώ σε αυτό το δυνατό δάσος. Ενώ στήνω τη σκηνή, ο ήλιος παίζει με ένα δένδρο εκεί δίπλα μου.
Νιώθω πολύ γεμάτος από εμπειρίες και σήμερα. Η ημέρα ήταν γεμάτη φύση, γεμάτη από την μεγαλοπρεπή φύση του Ταϋγέτου. Έχω μία ανοιχτή θέα προς τα βουνά της δύσης. Ο ήλιος πέφτει προς το τέλος του ορίζοντα και το δένδρο εκεί δίπλα εξακολουθεί να παίζει μαζί του μανιωδώς.
Το βραδυνό φαγητό σιγοβράζει στο κατσαρολάκι, αναδίδοντας μία ευωδία στην ατμόσφαιρα. Τα γεύμα μου απόψε θα αποτελείται κυρίως από φρέσκιες πατάτες Ταϋγέτου.
> Επόμενο
Από το Καμποχώρι στην καρδιά του Ταϋγέτου. 45 χιλιόμετρα.
Ο καιρός ήταν τόσο υπέροχος που κοιμήθηκα χωρίς τον ουρανό της σκηνής. Τη νύχτα ξυπνούσα και διάβαζα, ξεκουράζοντας το βλέμμα μου στον ξάστερο ουρανό. Το Δυρράχι προσφέρει μία ευχάριστη στάση στην ανάβαση, στις νότιες υπώρειες του βόρειου Ταϋγέτου. Μετά το χωριό, η ανάβαση θα σοβαρέψει λίγο περισσότερο. Όταν αρχίζουν και τα έλατα, το δασικό περιβάλλον γίνεται εκπληκτικό.
Στη διασταύρωση για Νεοχώρι υπάρχει ένας εστεγασμένος χώρος με δύο τεράστιους χτιστούς φούρνους και τεράστιες ψησταριές. Εδώ θα πρέπει να γίνονται απίστευτα γλέντια και τσιμπούσια! Το υψόμετρο είναι λίγο πάνω από 1000 μέτρα, το ελατόδασος είναι πολύ δυνατό, και το κλίμα είναι υπέροχο, ένας βουνίσιος αέρας γεμάτος φρέσκο οξυγόνο πνίγει τα πνευμόνια μου. Μέσα στην απόλυτη ανθρώπινη απουσία, ένα αυτοκίνητο ακούγεται να πλησιάζει. Όταν φτάνει, βλέπω ότι είναι ένα αγροτικό γεμάτο κλούβες με πατάτες.
-Αυτές τις πατάτες εσύ τις καλλιεργείς;
-Ναι, πάρε αν θέλεις.
Ωραία φρέσκια πατάτα. Από την παραγωγή στην κατανάλωση!
Η σημερινή ημέρα εξελίσσεται σε μία ημέρα μιας υπέροχης βουνίσιας διαδρομής. Δεν έχω περάσει ποτέ μου ξανά από αυτά τα μέρη και διαπιστώνω ότι ο Ταΰγετος είναι ένα καταπληκτικό βουνό. Μία βρύση είναι μία ευκαιρία για ένα ωραίο γεύμα με κεφίρ και καρύδια. Οι αισθήσεις μου έχουν καθαρίσει απόλυτα μετά από τόσο καιρό διαβίωσης στη φύση και μπορώ να απολαύσω ταυτόχρονα τις μυρωδιές του δάσους, μαζί με την ευωδιά του φρέσκου κεφίρ του φτιαγμένου με ντόπιο φρέσκο γάλα.
Βλέπω στην άκρη του δρόμου μια αγελαδινή σβουνιά. Τι το ασυνήθιστο μπορεί να έχει μία σβουνιά σε αυτά τα μέρη; Απολύτως τίποτε το περίεργο. Και όμως στη θέα αυτής της σβουνιάς, καταλαβαίνοντας ότι σε αυτό το βουνό υπάρχουν και γελάδια, μία ανατριχίλα διατρέχει τη ραχοκοκκαλιά μου, η ίδια ανατριχίλα όταν δεκαετίες πριν διάβαζα τον Πέτρακα του Σπήλιου Πασαγιάννη. Η θέα ενός σωρού από κοπριά στο δρόμο πυροδότησε μία διαδικασία μνήμης. Εδώ ακριβώς σε αυτά τα μέρη έζησε ο συγγραφέας εκείνος, γεννημένος σε ένα χωριό του νότιου Ταϋγέτου, έζησε για χρόνια με τους βοσκούς εδώ ψηλά, αυτές τις ράχες περπάτησε, αυτά τα χρώματα είδε, αυτά τα νερά ήπιε, και έγραψε ένα από τα αριστουργήματα της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Σε αυτά τα λαγκάδια νομίζω ότι ακούω να περιπλανιέται ακόμη το μοιρολόι της Πετρούλας.
Οι κορμοί των πεύκων σαν τεράστιες όρθιες λαμπάδες καρφώνουν τους ουρανούς. Ίσως, ποιος ξέρει, από αυτούς τους κορμούς να εμπνεύστηκε ο αρχαίος τέκτονας τη μορφή του κίονα του αρχαίου ελληνικού ναού.
Αυτό το τοπίο δεν θα το ξεχάσω. Αυτά τα μεγαλειώδη βουνά δεν ξεχνιούνται. Ο ήλιος πλαγιάζει προς τη δύση και φωτίζει μερικά λευκά χωριουδάκια μέσα στο πράσινο χάος, κουρνιασμένα επάνω στους γήινους όγκους.
Μια πέτρινη βρύση ξεπηδά μέσα από τη γη, δίνοντας στον επάνω κόσμο φρέσκο δροσερό χυμό Ταϋγέτου.
Με το ποδήλατό μου κυλώ σιγά, σιωπηλά, στο μικρό δρομάκο που χαϊδεύει τις βουνοπλαγιές. Αυτό το απόγευμα ο χρόνος έχει σταματήσει πάλι. Θα τον ξαναθυμηθώ, όταν βρω ένα σημείο κατάλληλο για να στήσω τη σκηνή μου για απόψε στην άκρη του δρόμου, κοντά στο διάσελο του δρόμου Καλαμάτας-Σπάρτης. Η ώρα δεν είναι περασμένη, αλλά αποφασίζω να τελειώσω την ημέρα μου εδώ σε αυτό το δυνατό δάσος. Ενώ στήνω τη σκηνή, ο ήλιος παίζει με ένα δένδρο εκεί δίπλα μου.
Νιώθω πολύ γεμάτος από εμπειρίες και σήμερα. Η ημέρα ήταν γεμάτη φύση, γεμάτη από την μεγαλοπρεπή φύση του Ταϋγέτου. Έχω μία ανοιχτή θέα προς τα βουνά της δύσης. Ο ήλιος πέφτει προς το τέλος του ορίζοντα και το δένδρο εκεί δίπλα εξακολουθεί να παίζει μαζί του μανιωδώς.
Το βραδυνό φαγητό σιγοβράζει στο κατσαρολάκι, αναδίδοντας μία ευωδία στην ατμόσφαιρα. Τα γεύμα μου απόψε θα αποτελείται κυρίως από φρέσκιες πατάτες Ταϋγέτου.
> Επόμενο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου