Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου
Χαμένος στα δάση του Πάρνωνα. 40 χιλιόμετρα.
Ξημέρωσε. Βγαίνω από τη σκηνή μέσα στο κρύο. Κινώ το σώμα δοκιμαστικά, για να δω σε τι κατάσταση βρίσκομαι μετά τη χθεσινή περιπέτεια. Διαπιστώνω με ικανοποίηση ότι το γόνατο είναι αρκετά καλά, αλλά και στο σώμα αισθάνομαι δύναμη και όρεξη για να συνεχίσω την πορεία μου σε αυτό το ανελέητο βουνό όπου με έφερε η μοίρα.
Το καταφύγιο του Δασαρχείου βρίσκεται κάπου κοντά. Χθες νύχτωσα και επέλεξα να μείνω εδώ λόγω της κούρασης. Δικαιούμαι ένα πλούσιο πρωινό, πράγμα που θα συμβεί στο καταφύγιο. Μαζεύω τα πράγματα και στο πρωινό κρύο βγαίνω στο χωματόδρομο.
Βουτηγμένο στο πευκοδάσος, το καταφύγιο είναι κλειστό αλλά αυτό καθόλου δεν με ενοχλεί. Υπάρχει βρύση και άπλετος χώρος δασικής αναψυχής. Βρίσκομαι σε μία περιοχή με ιδιαίτερη σημασία από άποψη βιοποικιλότητας. Το 6,5% των απειλούμενων ειδών της ελληνικής χλωρίδας βρίσκονται εδώ. Η χλωρίδα του Πάρνωνα λέει, δεν είναι ακόμη γνωστή! Εκτιμάται ότι ξεπερνά τα 1000 είδη. Έχουν καταγραφεί 7 ενδημικά του Πάρνωνα, δηλ. που δεν υπάρχουν πουθενά αλλού στον κόσμο. Το 2012 καταγράφηκε το πιο πρόσφατο είδος.
Θα ζήσω σήμερα με χαμηλούς ρυθμούς, ώστε να δώσω στο σώμα την ευκαιρία να αναλάβει πλήρως. Αυτό είναι κάτι που θέλει προσοχή σε αυτά τα δύσβατα ορεινά μέρη. Με την ησυχία μου ετοιμάζω το ζεστό και φρεσκομαγειρεμένο πρώτο γεύμα της ημέρας. Όταν ξαναβγαίνω στο δρόμο η ώρα έχει πάει οχτώμισι. Με χαρά διαπιστώνω ότι ο δρόμος είναι άσφαλτος. Μέσα στην ερημιά, από το πουθενά, εμφανίζεται ένα 4Χ4 και με μεγαλύτερη χαρά θα μάθω ότι ο δρόμος είναι άσφαλτος όλος μέχρι τον Άγιο Πέτρο. Τι τύχη! Ο θεός της ποδηλασίας σήμερα λυπήθηκε το ποδήλατό μου αλλά κι εμένα. Και ο δρόμος συνεχίζει... προς τα πάνω! Κι άλλη ανηφόρα! Μα πού θα φτάσω; Στον ουρανό;
Στο μεταξύ έχει βγει ένας πολύτιμος πρωινός ήλιος, που ζεσταίνει μία ταλαίπωρη ποδηλατική υπαρξούλα που σέρνεται στις τελευταίες ανηφόρες μέχρι το επόμενο διάσελο. Τα αρώματα του πευκοδάσους έχουν ξυπνήσει. Κανένα σπινάκι ακούγεται σποραδικά εδώ κι εκεί. Φτάνω σε μία "μεγάλη" διασταύρωση με μια πινακίδα, και με το GPS και τους χάρτες προσπαθώ να καταλάβω πού στο καλό βρίσκομαι πάνω στον πλανήτη γη. “Εδώ είσθε” λέει κάπου η πινακίδα, αλλά τρέχα γύρευε τώρα να βρεις πού είσαι μέσα στην αχανή ερημιά...
Αρχίζω μία κατηφόρα μέσα σε ένα καταπράσινο ελατόδασος. Ο δρόμος μου ελίσσεται γλυκά, κάπου ανάμεσα στο βαθυπράσινο της γης και στο γαλάζιο του ουρανού.
Ανακαλύπτω ότι πήρα κατά λάθος το δρόμο προς Καστάνιτσα. Η παράκαμψη αυτή θα μού κοστίσει περισσότερο από μία ώρα, μαζί με την ανάλογη κούραση στις ανηφόρες. Καμιά φορά μπορεί μία απροσεξία να σού κοστίσει λίγο περισσότερο, αλλά τουλάχιστον αυτό το εξαιρετικό περιβάλλον με αποζημιώνει με το παραπάνω.
Και ο Πάρνωνας... συνεχίζεται. Το τοπίο σταδιακά μεταμορφώνεται, καθώς κυλώ στις κατηφόρες πλησιάζοντας προς τον Άγιο Πέτρο. Το χωριό αυτό βρίσκεται σε μία τοποθεσία εκπληκτική.
Μπαίνοντας στο χωριό βρίσκω μία γενναιόδωρη συκιά. Αμέσως μετά, ένα φουρνάρικο με περιμένει με φρέσκο ζυμωτό ψωμί και ευωδιαστές φρεσκοψημένες πίτες. Ο αέρας που αναπνέω νομίζω ότι έχει κάτι μαγικό. Το τοπίο, το χωριό, ο ουρανός, η βλάστηση, η θερμοκρασία, οι γεύσεις, οι μυρωδιές, η ησυχία, τα χρώματα, οι ήχοι, αυτός ο κόσμος συμμαχεί μαζί μου.
Αφήνω το ποδήλατο μόνο του και περπατώ. Δεν έχει σημασία πού πηγαίνω, όπου και να πας μαγικά θα είναι. Μία επιθυμία αναδύεται από μέσα μου, να εγκαταλείψω το χρόνο. Δεν με νοιάζουν αποστάσεις, χρόνοι, προορισμοί. Θέλω να χορτάσω ό,τι ζω. Τίποτε άλλο. Έχω λίγα, αλλά τα έχω όλα. Αυτά τα όλα, φτάνουν και περισσεύουν. Ό,τι και να κάνεις, ό,τι και να γίνει, το ταξίδι δεν σταματά.
Ούτε και ο χρόνος σταματά. Ή αλλιώς, μπορεί και να σταματά, αλλά δε με νοιάζει, ούτε και έχει σημασία. Ούτε και ο χώρος σταματά. Είτε κινούμαι είτε όχι, νιώθω ότι ταξιδεύω. Το αγέρι μού χαϊδεύει τα μαλλιά. Μια βρύση τρέχει τη δροσιά του δάσους. Έχω μια διάθεση να αφεθώ. Κινούμαι αργά προς το επόμενο χωριό, με απαλά ανεβοκατεβάσματα μέσα σε πυκνή βλάστηση. Είμαι γύρω στα 1000 μέτρα υψόμετρο. Βρίσκω μια έρημη εκκλησία, με βρύση και άπλετη πρασινάδα για κατασκήνωση. Δεν υπάρχει ψυχή ζώσα. Εδώ θα μείνω για τη νύχτα που έρχεται. Είναι ακόμα απομεσήμερο, ο ήλιος είναι ψηλά, αλλά δε με νοιάζει. Δεν θέλω να φύγω. Θέλω να μείνω εδώ.
Το υψόμετρο είναι ακριβώς 1009 μέτρα στο σημείο που βρίσκομαι. Η σκηνή μου θα στηθεί σε αφράτο γρασίδι, σε ένα ξέφωτο που το περιστοιχίζουν ψηλά δένδρα. Στις ώρες μέχρι να έρθει η νύχτα, απολαμβάνω την ησυχία, τον ήλιο, τον αέρα. Είναι φορές που ανακαλύπτεις τον εαυτό σου βυθισμένο μέσα σε ένα όνειρο, και προσπαθείς να μην ξυπνήσεις επειδή φοβάσαι ότι το όνειρο θα τελειώσει, αλλά μόλις το σκεφτείς αυτό το όνειρο αρχίζει να χάνεται μέχρι που ξυπνάς. Αυτή τη φορά έχω το προνόμιο να βλέπω το όνειρο ξύπνιος, οπότε δεν υπάρχει ο κίνδυνος του ξυπνήματος. Μπάνιο, μπουγάδα, διάβασμα, χαλάρωση, είσαι ελεύθερος να κάνεις ό,τι θέλεις, να κερδίσεις χαμένους χρόνους. Να γεμίσεις τις μπαταρίες σου για τις επόμενες ζωές.
> Επόμενο
Χαμένος στα δάση του Πάρνωνα. 40 χιλιόμετρα.
Ξημέρωσε. Βγαίνω από τη σκηνή μέσα στο κρύο. Κινώ το σώμα δοκιμαστικά, για να δω σε τι κατάσταση βρίσκομαι μετά τη χθεσινή περιπέτεια. Διαπιστώνω με ικανοποίηση ότι το γόνατο είναι αρκετά καλά, αλλά και στο σώμα αισθάνομαι δύναμη και όρεξη για να συνεχίσω την πορεία μου σε αυτό το ανελέητο βουνό όπου με έφερε η μοίρα.
Το καταφύγιο του Δασαρχείου βρίσκεται κάπου κοντά. Χθες νύχτωσα και επέλεξα να μείνω εδώ λόγω της κούρασης. Δικαιούμαι ένα πλούσιο πρωινό, πράγμα που θα συμβεί στο καταφύγιο. Μαζεύω τα πράγματα και στο πρωινό κρύο βγαίνω στο χωματόδρομο.
Βουτηγμένο στο πευκοδάσος, το καταφύγιο είναι κλειστό αλλά αυτό καθόλου δεν με ενοχλεί. Υπάρχει βρύση και άπλετος χώρος δασικής αναψυχής. Βρίσκομαι σε μία περιοχή με ιδιαίτερη σημασία από άποψη βιοποικιλότητας. Το 6,5% των απειλούμενων ειδών της ελληνικής χλωρίδας βρίσκονται εδώ. Η χλωρίδα του Πάρνωνα λέει, δεν είναι ακόμη γνωστή! Εκτιμάται ότι ξεπερνά τα 1000 είδη. Έχουν καταγραφεί 7 ενδημικά του Πάρνωνα, δηλ. που δεν υπάρχουν πουθενά αλλού στον κόσμο. Το 2012 καταγράφηκε το πιο πρόσφατο είδος.
Θα ζήσω σήμερα με χαμηλούς ρυθμούς, ώστε να δώσω στο σώμα την ευκαιρία να αναλάβει πλήρως. Αυτό είναι κάτι που θέλει προσοχή σε αυτά τα δύσβατα ορεινά μέρη. Με την ησυχία μου ετοιμάζω το ζεστό και φρεσκομαγειρεμένο πρώτο γεύμα της ημέρας. Όταν ξαναβγαίνω στο δρόμο η ώρα έχει πάει οχτώμισι. Με χαρά διαπιστώνω ότι ο δρόμος είναι άσφαλτος. Μέσα στην ερημιά, από το πουθενά, εμφανίζεται ένα 4Χ4 και με μεγαλύτερη χαρά θα μάθω ότι ο δρόμος είναι άσφαλτος όλος μέχρι τον Άγιο Πέτρο. Τι τύχη! Ο θεός της ποδηλασίας σήμερα λυπήθηκε το ποδήλατό μου αλλά κι εμένα. Και ο δρόμος συνεχίζει... προς τα πάνω! Κι άλλη ανηφόρα! Μα πού θα φτάσω; Στον ουρανό;
Στο μεταξύ έχει βγει ένας πολύτιμος πρωινός ήλιος, που ζεσταίνει μία ταλαίπωρη ποδηλατική υπαρξούλα που σέρνεται στις τελευταίες ανηφόρες μέχρι το επόμενο διάσελο. Τα αρώματα του πευκοδάσους έχουν ξυπνήσει. Κανένα σπινάκι ακούγεται σποραδικά εδώ κι εκεί. Φτάνω σε μία "μεγάλη" διασταύρωση με μια πινακίδα, και με το GPS και τους χάρτες προσπαθώ να καταλάβω πού στο καλό βρίσκομαι πάνω στον πλανήτη γη. “Εδώ είσθε” λέει κάπου η πινακίδα, αλλά τρέχα γύρευε τώρα να βρεις πού είσαι μέσα στην αχανή ερημιά...
Αρχίζω μία κατηφόρα μέσα σε ένα καταπράσινο ελατόδασος. Ο δρόμος μου ελίσσεται γλυκά, κάπου ανάμεσα στο βαθυπράσινο της γης και στο γαλάζιο του ουρανού.
Ανακαλύπτω ότι πήρα κατά λάθος το δρόμο προς Καστάνιτσα. Η παράκαμψη αυτή θα μού κοστίσει περισσότερο από μία ώρα, μαζί με την ανάλογη κούραση στις ανηφόρες. Καμιά φορά μπορεί μία απροσεξία να σού κοστίσει λίγο περισσότερο, αλλά τουλάχιστον αυτό το εξαιρετικό περιβάλλον με αποζημιώνει με το παραπάνω.
Και ο Πάρνωνας... συνεχίζεται. Το τοπίο σταδιακά μεταμορφώνεται, καθώς κυλώ στις κατηφόρες πλησιάζοντας προς τον Άγιο Πέτρο. Το χωριό αυτό βρίσκεται σε μία τοποθεσία εκπληκτική.
Μπαίνοντας στο χωριό βρίσκω μία γενναιόδωρη συκιά. Αμέσως μετά, ένα φουρνάρικο με περιμένει με φρέσκο ζυμωτό ψωμί και ευωδιαστές φρεσκοψημένες πίτες. Ο αέρας που αναπνέω νομίζω ότι έχει κάτι μαγικό. Το τοπίο, το χωριό, ο ουρανός, η βλάστηση, η θερμοκρασία, οι γεύσεις, οι μυρωδιές, η ησυχία, τα χρώματα, οι ήχοι, αυτός ο κόσμος συμμαχεί μαζί μου.
Αφήνω το ποδήλατο μόνο του και περπατώ. Δεν έχει σημασία πού πηγαίνω, όπου και να πας μαγικά θα είναι. Μία επιθυμία αναδύεται από μέσα μου, να εγκαταλείψω το χρόνο. Δεν με νοιάζουν αποστάσεις, χρόνοι, προορισμοί. Θέλω να χορτάσω ό,τι ζω. Τίποτε άλλο. Έχω λίγα, αλλά τα έχω όλα. Αυτά τα όλα, φτάνουν και περισσεύουν. Ό,τι και να κάνεις, ό,τι και να γίνει, το ταξίδι δεν σταματά.
Ούτε και ο χρόνος σταματά. Ή αλλιώς, μπορεί και να σταματά, αλλά δε με νοιάζει, ούτε και έχει σημασία. Ούτε και ο χώρος σταματά. Είτε κινούμαι είτε όχι, νιώθω ότι ταξιδεύω. Το αγέρι μού χαϊδεύει τα μαλλιά. Μια βρύση τρέχει τη δροσιά του δάσους. Έχω μια διάθεση να αφεθώ. Κινούμαι αργά προς το επόμενο χωριό, με απαλά ανεβοκατεβάσματα μέσα σε πυκνή βλάστηση. Είμαι γύρω στα 1000 μέτρα υψόμετρο. Βρίσκω μια έρημη εκκλησία, με βρύση και άπλετη πρασινάδα για κατασκήνωση. Δεν υπάρχει ψυχή ζώσα. Εδώ θα μείνω για τη νύχτα που έρχεται. Είναι ακόμα απομεσήμερο, ο ήλιος είναι ψηλά, αλλά δε με νοιάζει. Δεν θέλω να φύγω. Θέλω να μείνω εδώ.
Το υψόμετρο είναι ακριβώς 1009 μέτρα στο σημείο που βρίσκομαι. Η σκηνή μου θα στηθεί σε αφράτο γρασίδι, σε ένα ξέφωτο που το περιστοιχίζουν ψηλά δένδρα. Στις ώρες μέχρι να έρθει η νύχτα, απολαμβάνω την ησυχία, τον ήλιο, τον αέρα. Είναι φορές που ανακαλύπτεις τον εαυτό σου βυθισμένο μέσα σε ένα όνειρο, και προσπαθείς να μην ξυπνήσεις επειδή φοβάσαι ότι το όνειρο θα τελειώσει, αλλά μόλις το σκεφτείς αυτό το όνειρο αρχίζει να χάνεται μέχρι που ξυπνάς. Αυτή τη φορά έχω το προνόμιο να βλέπω το όνειρο ξύπνιος, οπότε δεν υπάρχει ο κίνδυνος του ξυπνήματος. Μπάνιο, μπουγάδα, διάβασμα, χαλάρωση, είσαι ελεύθερος να κάνεις ό,τι θέλεις, να κερδίσεις χαμένους χρόνους. Να γεμίσεις τις μπαταρίες σου για τις επόμενες ζωές.
> Επόμενο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου