Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου
Στη Σικυωνία. 26 χιλιόμετρα.
Πέρασα τη νύχτα σε ένα φιλόξενο και ήσυχο εκκλησάκι έξω από το χωριό Δάφνη, με συντροφιά τις φωνές των τσακαλιών. Τα μέρη θα τα έλεγε κανείς ειδυλλιακά. Η φύση είναι πλούσια, υπάρχουν κτήματα με αμπέλια, σύκα και άλλα δένδρα, ο καιρός είναι υπέροχος, και η γενικότερη μορφολογία και φυσιογνωμία της περιοχής προδίδει ότι το κλίμα δεν θα το έλεγες κάτι λιγότερο από εξαιρετικό. Οι πληροφορίες για την αρχαία Τιτάνη φαίνεται να συγκλίνουν στο καλό κλίμα της περιοχής. Αυτό φαίνεται να ήταν το βασικό στοιχείο που οδήγησε στην ίδρυση του Ασκληπιείου της Αρχαίας Τιτάνης, το οποίο αντιπροσωπεύει τον τελευταίο μου προορισμό, το τέταρτο Ασκληπιείο αυτού του ταξιδιού.
Βρίσκομαι στις τελευταίες μέρες του ταξιδιού μου και με χαρά διαπιστώνω ότι ο βασικός μου στόχος έχει επιτευχθεί απολύτως. Αισθάνομαι μία βαθειά ανανέωση σε όλη μου την ύπαρξη. Από το σώμα βγαίνει μία μεγάλη δύναμη, μία μεγάλη ενέργεια που ζητά να εκφραστεί με όποιον τρόπο εσύ επιλέξεις. Το μυαλό λειτουργεί με μία αίσθηση αυτάρκειας, μία ήρεμη δύναμη, λες και το σύμπαν ήρθε στη θέση του όπως θα το ήθελες να είναι. Αυτή είναι η ψυχοσωματική αναζωογόνηση που προσφέρει το ταξίδι με ποδήλατο, αυτή είναι ακριβώς η μαγεία να ταξιδεύεις με το ποδήλατο σε αυτή τη χώρα. Είναι η ελευθερία που σού δίνει η Ελλάδα, αυτή η χώρα με τις ιδανικές συνθήκες. Απλά πρέπει να το δοκιμάσεις για να το ζήσεις, πρέπει να της δώσεις τον απαραίτητο χρόνο για να σού το δείξει, πρέπει στην ουσία να δώσεις λίγο χρόνο στον εαυτό σου για να ξανακερδίσεις τον χρόνο σου σε αυτό τον τόπο. Ο ένας σχεδόν μήνας που βρίσκομαι στο δρόμο ήταν υπεραρκετός για να ξαναδοκιμάσω αυτή τη μαγεία. Ανεβαίνω επάνω στο ποδήλατό μου αυτό το πρωί και ξεκινώ στον ήσυχο επαρχιακό δρόμο προς το επόμενο χωριό, χωρίς καμία απολύτως ιδέα βιασύνης, έχοντας αποβάλει κάθε ιδέα χρόνου, απόστασης, χιλιομέτρων, το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να ανοίγω τις αισθήσεις για να ρουφώ αυτόν τον υπέροχο κόσμο.
Τα αμπέλια καλύπτουν τους λόφους μέχρι το βάθος του ορίζοντα. Σε ένα κτήμα γίνεται τρύγος. Τρυγούν μία ποικιλία σουλτανίνας.
Φθάνω στο μικρό χωριό της Τιτάνης, ένα ήσυχο χωριουδάκι της ελληνικής υπαίθρου, και αναζητώ μέσα από τους στενούς δρομάκους και μέσα από ένα κτήμα με αχλαδιές τον αρχαίο λόφο, με μόνο βοηθό μία πινακίδα τοποθετημένη σε λάθος μέρος. Η τοποθεσία ασφαλώς προσφέρονταν για οχύρωση, όπως θυμίζουν τα παλιά τείχη. Πρόκειται για έναν ακόμη αναξιοποίητο χώρο με μία θλιβερή εικόνα εγκατάλειψης. Η θέα από τον λόφο προς τις πεδιάδες στα ανατολικά και τα νότια είναι αξιόλογη.
Τα επιβλητικά οχυρωματικά τείχη που βλέπει κανείς σήμερα ανάγονται στα ελληνιστικά χρόνια. Στα αρχαιότατα χρόνια, στην πόλη της Τιτάνης υπήρχε το σημαντικότερο ιερό της Σικυώνος. Ενώ ο θεός Ασκληπιός συνδέονταν με την θεραπεία, η θεά Υγίεια συνδέονταν με την πρόληψη και την διατήρηση της γενικής καλής, και ψυχοσωματικής μάλιστα, κατάστασης του οργανισμού, και υπήρχε εδώ στην Τιτάνη της Σικυωνίας το αρχαιότερο κέντρο λατρείας της. Στα χρόνια του μύθου ασκούνταν λατρείες αρχέγονων θεών, όταν η μυθολογία συμπλέκονταν με την ιστορία. Ο Όμηρος ανάγει τον θεό Ήλιο στον ηλιακό Τιτάνα Υπερίωνα στο προοίμιο της Οδύσσειας, τον αδελφό της Σελήνης και της Ηούς (αυγή). Ο θεός Ήλιος, το ουράνιο σώμα που παρέχει την ενέργεια στη γη, λατρευόταν και σε όλη την Πελοπόννησο. Ο ορφικός ύμνος στον ήλιο άρχιζε: “κλυθι μακαρ, πανδερκες εχων αιώνιον ομμα, τιταν χρυσαυγης, υπεριων, ουρανιον φως”. Στην παλιά μυθολογία ο Απόλλων δεν είχε ηλιακά χαρακτηριστικά, αυτά τα απέκτησε αργότερα, πράγμα που συνέβη επίσης με τον Διόνυσο και τον Ασκληπιό. Αργότερα υπήρχε περίπτερος ναός του Ασκληπιού και της Αθηνάς και βωμός των Ανέμων. Κατά τον Παυσανία, “εν δε Τιτανη και Αθηνας ιερον εστιν ες ο την Κορωνίδαν ανάγουσιν.” Το Ασκληπιείο της Τιτάνης, ιδρύθηκε από τον Αλεξάνορα, υιό του Μαχάονα, υιού του Ασκληπιού. Ήταν από τα παλαιότερα μαρτυρούμενα στις αρχαίες πηγές, όπως φαίνεται το δεύτερο σε αρχαιότητα στον ελληνικό χώρο. Από τους υιούς του Ασκληπιού ο Μαχάων είχε ειδίκευση στην στρατιωτική ιατρική, όπως και η ονομασία του φανερώνει, ενώ ο Ποδαλείριος είχε ειδίκευση στην παθολογία και την φυσιολογία όπως θα λέγαμε σήμερα, επιστήμες που θεμελίωσε ο Ιπποκράτης, ο ενδοξότερος απόγονος των Ασκληπιαδών. Το Ασληπιείο βρίσκεται ακόμη κρυμμένο κάπου μέσα στα σπλάχνα της γης. Στο ναό του υπήρχαν αγάλματα του Ασκληπιού και της κόρης του Υγείας. Ένα ορθογώνιο πέτρινο ψυχρό κουτί χωρίς κανένα αισθητικό ή λειτουργικό ενδιαφέρον, με δυο μικρά παραθυράκια, δεσπόζει επάνω στον λόφο, ένα χριστιανικό εκκλησάκι του Αγίου Τρύφωνος. Βεβαίως ο ναός αυτός κτίστηκε με αρχαία μέλη, πράγμα πασιφανέστατο, αρκεί να ρίξει μια ματιά κανείς στα αρχιτεκτονικά μέλη που περιβάλλουν την κακάσχημη και άθλια σιδερένια εξώπορτα. Με ένα καπρίτσιο της θεάς τύχης ίσως, ο κτίστης του εκτρώματος διέσωσε ένα από αυτά τα κομμάτια, ένα επίγραμμα, ένα ψήφισμα της βουλής της Τιτάνης χαραγμένο σε μάρμαρο: ΖΩΤ]ΙΚΟΣ ΕΥΚΑΙΡΟΥ ΑΣΚΛΗΠΙΩΙ ΤΕΙΤΑΝΙΩΙ ΧΑΡΙΣΤΗΡΙΟΝ Ψ(ΗΦΙΣΜΑΤΙ) Β(ΟΥΛΗΣ).
Κανένα ορατό σημάδι δεν θυμίζει τίποτε από το μυθικό παρελθόν. Μερικοί θλιβεροί τάφοι διάσπαρτοι στο λόφο χάσκουν άδειοι, ρυπαίνοντας τη μνήμη. Αν ήταν σε κάποιο άλλο μέρος της γης, οι άνθρωποι θα μελετούσαν το παρελθόν, θα αξιοποιούσαν την ιστορία, θα σέβονταν τον τόπο, θα συντηρούσαν τη μνήμη, δεν θα τη σκότωναν. Μερικές φορές λες ότι αυτή η χώρα έχει μία καταπληκτική ικανότητα να σκοτώνει τη μνήμη. Να αυτοχειριάζεται με τον ίδιο της τον πολιτισμό. Ενώ ανεβαίνω στο ποδήλατο και αναχωρώ από το χωριό, παίρνει το μάτι μου κατά τύχην μία παλιά αφίσα, κολλημένη σε ένα λερωμένο τζάμι ενός άδειου κτιρίου. Η αφίσα έχει μείνει από πέρσι. Σε αυτή την αφίσα όλα έχουν τη σημασία τους. Φαίνεται τελικά, ότι σε αυτόν τον τόπο η σπίθα της υγείας ίσως δεν έχει σβήσει.
Νομίζεις ότι ξεφεύγεις από τον χρόνο. Το φως, ο αέρας, τα χρώματα, οι μυρωδιές, τα αμπέλια που χαϊδεύουν τους πράσινους λόφους, οι βρύσες που ελευθερώνουν τους χυμούς των βουνών, το αγέρι που κομίζει τις δροσιές και χαϊδεύει το πρόσωπό σου και γεμίζει ολόφρεσκο οξυγόνο το στήθος σου, όλος αυτός ο κόσμος σε αποσπά από το παρόν, σε βγάζει από τη φυσική ροή του χρόνου, σε εκτινάσσει στην αιωνιότητα. Σε ενώνει με μια γενναιόδωρη φύση, σε αφήνει να τη ρουφήξεις με όλες σου τις αισθήσεις. Οι πολύτιμες στιγμές που ζεις θα ήθελες να μην τελειώσουν. Γνωρίζεις ότι ως εμπειρία θα τελειώσουν, αλλά γνωρίζεις επίσης ότι θα παραμείνουν για πάντα στη μνήμη, το εσωτερικό χρηματοκιβώτιο του ανθρώπου που διαφυλάττει το γόνιμο σπέρμα της αιωνιότητας. Φεύγοντας από το χωριουδάκι της Τιτάνης προς τα βόρεια, με επόμενο σκοπό την Στυμφαλία, νιώθω αυτό το χρηματοκιβώτιο σχεδόν γεμάτο. Αυτό το χρηματοκιβώτιο έχει όμως μία περίεργη ιδιότητα: κάθε βράδυ το νιώθεις γεμάτο, αλλά κάθε πρωί, χωρίς να έχει αδειάσει στο μεταξύ, αρχίζει να ξαναγεμίζει πάλι. Πάντα γεμάτο, αλλά και πάντα χωρά και άλλο. Και άλλο, και άλλο, και άλλο, γεμίζει κάθε μέρα στην ελληνική γη, κάθε μέρα προς την αιωνιότητα. Νιώθω την ανάγκη να ζήσω αυτόν τον κόσμο όσο μπορώ περισσότερο. Νιώθω ότι δραπετεύοντας από τον παρόντα χρόνο ξαναβρίσκω τον εαυτό μου.
Οι ώρες περνούν χωρίς να το καταλαβαίνω. Με θέα προς την πόλη της Κορίνθου στα ανατολικά, πλησιάζω στο Κρυονέρι.
Ένα αυτοκίνητο σταματά για νερό στη βρύση και ένας ντόπιος θα μού πιάσει κουβέντα, ιδιαίτερα φιλικός. Μαθαίνω ότι από τα παλιά χρόνια στην Τιτάνη και το Κρυονέρι, οι ντόπιοι νοίκιαζαν σπίτια σε φυματικούς που έρχονταν εδώ για να μείνουν συνήθως από την άνοιξη μέχρι το φθινόπωρο, πολλοί και όλο το χρόνο. Το μέρος εδώ ήταν από παλιά φημισμένο για το καλό κλίμα. Οι γιατροί από την Κόρινθο, και ακόμη και από την Αθήνα, συνιστούσαν σε φυματικούς, και όχι μόνο, να έρχονται εδώ για κούρα και ανάρρωση.
Ο ήλιος είναι ακόμη ψηλά, αλλά το αποφάσισα, θα μείνω εδώ απόψε. Μία περίεργη δύναμη με κρατά σε αυτό το μέρος. Βρίσκω μέσα στο χωριό ένα πολύ καλό φρέσκο ντόπιο λουκάνικο, και επίσης ντόπια αυγά. Με την άνεση του χρόνου μέχρι να νυχτώσει, θα ετοιμάσω ένα εξαιρετικό τσιμπούσι για απόψε, μιας και το αξίζω με το παραπάνω. Εκτός από το υπέροχο κλίμα και την υγιεινή διαβίωση, ώρα και για ένα καλό γεύμα! Ω θεοί, τι ευτυχία... Σε ένα εκκλησάκι υπάρχει βρύση με νερό, αφράτο γρασίδι για τη σκηνή μου, καθώς και μία εξαιρετική θέα προς την πόλη της Κορίνθου στο βάθος του ορίζοντα, με την σελήνη να ανατέλλει από πάνω της.
> Επόμενο
Στη Σικυωνία. 26 χιλιόμετρα.
Πέρασα τη νύχτα σε ένα φιλόξενο και ήσυχο εκκλησάκι έξω από το χωριό Δάφνη, με συντροφιά τις φωνές των τσακαλιών. Τα μέρη θα τα έλεγε κανείς ειδυλλιακά. Η φύση είναι πλούσια, υπάρχουν κτήματα με αμπέλια, σύκα και άλλα δένδρα, ο καιρός είναι υπέροχος, και η γενικότερη μορφολογία και φυσιογνωμία της περιοχής προδίδει ότι το κλίμα δεν θα το έλεγες κάτι λιγότερο από εξαιρετικό. Οι πληροφορίες για την αρχαία Τιτάνη φαίνεται να συγκλίνουν στο καλό κλίμα της περιοχής. Αυτό φαίνεται να ήταν το βασικό στοιχείο που οδήγησε στην ίδρυση του Ασκληπιείου της Αρχαίας Τιτάνης, το οποίο αντιπροσωπεύει τον τελευταίο μου προορισμό, το τέταρτο Ασκληπιείο αυτού του ταξιδιού.
Βρίσκομαι στις τελευταίες μέρες του ταξιδιού μου και με χαρά διαπιστώνω ότι ο βασικός μου στόχος έχει επιτευχθεί απολύτως. Αισθάνομαι μία βαθειά ανανέωση σε όλη μου την ύπαρξη. Από το σώμα βγαίνει μία μεγάλη δύναμη, μία μεγάλη ενέργεια που ζητά να εκφραστεί με όποιον τρόπο εσύ επιλέξεις. Το μυαλό λειτουργεί με μία αίσθηση αυτάρκειας, μία ήρεμη δύναμη, λες και το σύμπαν ήρθε στη θέση του όπως θα το ήθελες να είναι. Αυτή είναι η ψυχοσωματική αναζωογόνηση που προσφέρει το ταξίδι με ποδήλατο, αυτή είναι ακριβώς η μαγεία να ταξιδεύεις με το ποδήλατο σε αυτή τη χώρα. Είναι η ελευθερία που σού δίνει η Ελλάδα, αυτή η χώρα με τις ιδανικές συνθήκες. Απλά πρέπει να το δοκιμάσεις για να το ζήσεις, πρέπει να της δώσεις τον απαραίτητο χρόνο για να σού το δείξει, πρέπει στην ουσία να δώσεις λίγο χρόνο στον εαυτό σου για να ξανακερδίσεις τον χρόνο σου σε αυτό τον τόπο. Ο ένας σχεδόν μήνας που βρίσκομαι στο δρόμο ήταν υπεραρκετός για να ξαναδοκιμάσω αυτή τη μαγεία. Ανεβαίνω επάνω στο ποδήλατό μου αυτό το πρωί και ξεκινώ στον ήσυχο επαρχιακό δρόμο προς το επόμενο χωριό, χωρίς καμία απολύτως ιδέα βιασύνης, έχοντας αποβάλει κάθε ιδέα χρόνου, απόστασης, χιλιομέτρων, το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να ανοίγω τις αισθήσεις για να ρουφώ αυτόν τον υπέροχο κόσμο.
Τα αμπέλια καλύπτουν τους λόφους μέχρι το βάθος του ορίζοντα. Σε ένα κτήμα γίνεται τρύγος. Τρυγούν μία ποικιλία σουλτανίνας.
Φθάνω στο μικρό χωριό της Τιτάνης, ένα ήσυχο χωριουδάκι της ελληνικής υπαίθρου, και αναζητώ μέσα από τους στενούς δρομάκους και μέσα από ένα κτήμα με αχλαδιές τον αρχαίο λόφο, με μόνο βοηθό μία πινακίδα τοποθετημένη σε λάθος μέρος. Η τοποθεσία ασφαλώς προσφέρονταν για οχύρωση, όπως θυμίζουν τα παλιά τείχη. Πρόκειται για έναν ακόμη αναξιοποίητο χώρο με μία θλιβερή εικόνα εγκατάλειψης. Η θέα από τον λόφο προς τις πεδιάδες στα ανατολικά και τα νότια είναι αξιόλογη.
Τα επιβλητικά οχυρωματικά τείχη που βλέπει κανείς σήμερα ανάγονται στα ελληνιστικά χρόνια. Στα αρχαιότατα χρόνια, στην πόλη της Τιτάνης υπήρχε το σημαντικότερο ιερό της Σικυώνος. Ενώ ο θεός Ασκληπιός συνδέονταν με την θεραπεία, η θεά Υγίεια συνδέονταν με την πρόληψη και την διατήρηση της γενικής καλής, και ψυχοσωματικής μάλιστα, κατάστασης του οργανισμού, και υπήρχε εδώ στην Τιτάνη της Σικυωνίας το αρχαιότερο κέντρο λατρείας της. Στα χρόνια του μύθου ασκούνταν λατρείες αρχέγονων θεών, όταν η μυθολογία συμπλέκονταν με την ιστορία. Ο Όμηρος ανάγει τον θεό Ήλιο στον ηλιακό Τιτάνα Υπερίωνα στο προοίμιο της Οδύσσειας, τον αδελφό της Σελήνης και της Ηούς (αυγή). Ο θεός Ήλιος, το ουράνιο σώμα που παρέχει την ενέργεια στη γη, λατρευόταν και σε όλη την Πελοπόννησο. Ο ορφικός ύμνος στον ήλιο άρχιζε: “κλυθι μακαρ, πανδερκες εχων αιώνιον ομμα, τιταν χρυσαυγης, υπεριων, ουρανιον φως”. Στην παλιά μυθολογία ο Απόλλων δεν είχε ηλιακά χαρακτηριστικά, αυτά τα απέκτησε αργότερα, πράγμα που συνέβη επίσης με τον Διόνυσο και τον Ασκληπιό. Αργότερα υπήρχε περίπτερος ναός του Ασκληπιού και της Αθηνάς και βωμός των Ανέμων. Κατά τον Παυσανία, “εν δε Τιτανη και Αθηνας ιερον εστιν ες ο την Κορωνίδαν ανάγουσιν.” Το Ασκληπιείο της Τιτάνης, ιδρύθηκε από τον Αλεξάνορα, υιό του Μαχάονα, υιού του Ασκληπιού. Ήταν από τα παλαιότερα μαρτυρούμενα στις αρχαίες πηγές, όπως φαίνεται το δεύτερο σε αρχαιότητα στον ελληνικό χώρο. Από τους υιούς του Ασκληπιού ο Μαχάων είχε ειδίκευση στην στρατιωτική ιατρική, όπως και η ονομασία του φανερώνει, ενώ ο Ποδαλείριος είχε ειδίκευση στην παθολογία και την φυσιολογία όπως θα λέγαμε σήμερα, επιστήμες που θεμελίωσε ο Ιπποκράτης, ο ενδοξότερος απόγονος των Ασκληπιαδών. Το Ασληπιείο βρίσκεται ακόμη κρυμμένο κάπου μέσα στα σπλάχνα της γης. Στο ναό του υπήρχαν αγάλματα του Ασκληπιού και της κόρης του Υγείας. Ένα ορθογώνιο πέτρινο ψυχρό κουτί χωρίς κανένα αισθητικό ή λειτουργικό ενδιαφέρον, με δυο μικρά παραθυράκια, δεσπόζει επάνω στον λόφο, ένα χριστιανικό εκκλησάκι του Αγίου Τρύφωνος. Βεβαίως ο ναός αυτός κτίστηκε με αρχαία μέλη, πράγμα πασιφανέστατο, αρκεί να ρίξει μια ματιά κανείς στα αρχιτεκτονικά μέλη που περιβάλλουν την κακάσχημη και άθλια σιδερένια εξώπορτα. Με ένα καπρίτσιο της θεάς τύχης ίσως, ο κτίστης του εκτρώματος διέσωσε ένα από αυτά τα κομμάτια, ένα επίγραμμα, ένα ψήφισμα της βουλής της Τιτάνης χαραγμένο σε μάρμαρο: ΖΩΤ]ΙΚΟΣ ΕΥΚΑΙΡΟΥ ΑΣΚΛΗΠΙΩΙ ΤΕΙΤΑΝΙΩΙ ΧΑΡΙΣΤΗΡΙΟΝ Ψ(ΗΦΙΣΜΑΤΙ) Β(ΟΥΛΗΣ).
Κανένα ορατό σημάδι δεν θυμίζει τίποτε από το μυθικό παρελθόν. Μερικοί θλιβεροί τάφοι διάσπαρτοι στο λόφο χάσκουν άδειοι, ρυπαίνοντας τη μνήμη. Αν ήταν σε κάποιο άλλο μέρος της γης, οι άνθρωποι θα μελετούσαν το παρελθόν, θα αξιοποιούσαν την ιστορία, θα σέβονταν τον τόπο, θα συντηρούσαν τη μνήμη, δεν θα τη σκότωναν. Μερικές φορές λες ότι αυτή η χώρα έχει μία καταπληκτική ικανότητα να σκοτώνει τη μνήμη. Να αυτοχειριάζεται με τον ίδιο της τον πολιτισμό. Ενώ ανεβαίνω στο ποδήλατο και αναχωρώ από το χωριό, παίρνει το μάτι μου κατά τύχην μία παλιά αφίσα, κολλημένη σε ένα λερωμένο τζάμι ενός άδειου κτιρίου. Η αφίσα έχει μείνει από πέρσι. Σε αυτή την αφίσα όλα έχουν τη σημασία τους. Φαίνεται τελικά, ότι σε αυτόν τον τόπο η σπίθα της υγείας ίσως δεν έχει σβήσει.
Νομίζεις ότι ξεφεύγεις από τον χρόνο. Το φως, ο αέρας, τα χρώματα, οι μυρωδιές, τα αμπέλια που χαϊδεύουν τους πράσινους λόφους, οι βρύσες που ελευθερώνουν τους χυμούς των βουνών, το αγέρι που κομίζει τις δροσιές και χαϊδεύει το πρόσωπό σου και γεμίζει ολόφρεσκο οξυγόνο το στήθος σου, όλος αυτός ο κόσμος σε αποσπά από το παρόν, σε βγάζει από τη φυσική ροή του χρόνου, σε εκτινάσσει στην αιωνιότητα. Σε ενώνει με μια γενναιόδωρη φύση, σε αφήνει να τη ρουφήξεις με όλες σου τις αισθήσεις. Οι πολύτιμες στιγμές που ζεις θα ήθελες να μην τελειώσουν. Γνωρίζεις ότι ως εμπειρία θα τελειώσουν, αλλά γνωρίζεις επίσης ότι θα παραμείνουν για πάντα στη μνήμη, το εσωτερικό χρηματοκιβώτιο του ανθρώπου που διαφυλάττει το γόνιμο σπέρμα της αιωνιότητας. Φεύγοντας από το χωριουδάκι της Τιτάνης προς τα βόρεια, με επόμενο σκοπό την Στυμφαλία, νιώθω αυτό το χρηματοκιβώτιο σχεδόν γεμάτο. Αυτό το χρηματοκιβώτιο έχει όμως μία περίεργη ιδιότητα: κάθε βράδυ το νιώθεις γεμάτο, αλλά κάθε πρωί, χωρίς να έχει αδειάσει στο μεταξύ, αρχίζει να ξαναγεμίζει πάλι. Πάντα γεμάτο, αλλά και πάντα χωρά και άλλο. Και άλλο, και άλλο, και άλλο, γεμίζει κάθε μέρα στην ελληνική γη, κάθε μέρα προς την αιωνιότητα. Νιώθω την ανάγκη να ζήσω αυτόν τον κόσμο όσο μπορώ περισσότερο. Νιώθω ότι δραπετεύοντας από τον παρόντα χρόνο ξαναβρίσκω τον εαυτό μου.
Οι ώρες περνούν χωρίς να το καταλαβαίνω. Με θέα προς την πόλη της Κορίνθου στα ανατολικά, πλησιάζω στο Κρυονέρι.
Ένα αυτοκίνητο σταματά για νερό στη βρύση και ένας ντόπιος θα μού πιάσει κουβέντα, ιδιαίτερα φιλικός. Μαθαίνω ότι από τα παλιά χρόνια στην Τιτάνη και το Κρυονέρι, οι ντόπιοι νοίκιαζαν σπίτια σε φυματικούς που έρχονταν εδώ για να μείνουν συνήθως από την άνοιξη μέχρι το φθινόπωρο, πολλοί και όλο το χρόνο. Το μέρος εδώ ήταν από παλιά φημισμένο για το καλό κλίμα. Οι γιατροί από την Κόρινθο, και ακόμη και από την Αθήνα, συνιστούσαν σε φυματικούς, και όχι μόνο, να έρχονται εδώ για κούρα και ανάρρωση.
Ο ήλιος είναι ακόμη ψηλά, αλλά το αποφάσισα, θα μείνω εδώ απόψε. Μία περίεργη δύναμη με κρατά σε αυτό το μέρος. Βρίσκω μέσα στο χωριό ένα πολύ καλό φρέσκο ντόπιο λουκάνικο, και επίσης ντόπια αυγά. Με την άνεση του χρόνου μέχρι να νυχτώσει, θα ετοιμάσω ένα εξαιρετικό τσιμπούσι για απόψε, μιας και το αξίζω με το παραπάνω. Εκτός από το υπέροχο κλίμα και την υγιεινή διαβίωση, ώρα και για ένα καλό γεύμα! Ω θεοί, τι ευτυχία... Σε ένα εκκλησάκι υπάρχει βρύση με νερό, αφράτο γρασίδι για τη σκηνή μου, καθώς και μία εξαιρετική θέα προς την πόλη της Κορίνθου στο βάθος του ορίζοντα, με την σελήνη να ανατέλλει από πάνω της.
> Επόμενο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου